Αγαπητά μου παιδιά
Πέρσαν έξι χρόνια από τότε που ήλθατε στο δημοτικό σχολείο. Θυμάμαι κρατούσατε περισσότερο σφιχτά το χέρι της μητέρας. Η αγωνία ίσως για το καινούργιο σας ωθούσε αυθόρμητα στην κίνηση αυτή.
Όμως ο καιρός πέρασε γρήγορα και να, είστε τώρα, στο τέλος της έλτης τάξης, έτοιμοι για τη δεύτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης, το Γυμνάσιο. Τα συναισθήματα σίγουρα ανάμεικτα. Το ίδιο ένιωσα κι εγώ, πριν από χρόνια, τελειώνοντας το σημοτικό. Είχα έντονη την αίσθηησ πως βρισκόμουν κοντά σ' ένα τέλος και μπροστά σε μια αρχή. Κι έλεγα μέσα μου -δεν τολμούσα να το κοινοποιήσω- Θεέ μου, πότέ να μην τελειώσει, ποτέ να μην αρχίσει.
Κύλησαν γοργά οι μήνες του Καλοκαιριού και φτάσαμε στο Σεπτέμβρη. Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα στην αίθουσα του άλλου μεγάλου σχολείου. Οι φοβίες και η αγωνία για το καινούργιο μεμιάς εξατμίστηκαν. Νέοι φίλοι, πολλοί δάσκαλοι, πολλά βιβλία, συνέθεταν το νέο τοπίο.
Σε λίγους μήνες θα βρεθείτε κι εσείς στο Γυμνάσιο. Σας εύχομαι καλή πρόοδο και να μην ξεχνάτε ποτέ, πως το σχολείο είναι φυτώριο ανησυχιών και μάρτυρας των πρώτων πτήσεων του ανθρωπου. Εγώ ήδη κατέγραψα τις πρώτες και είμαι βέβαιος για την ασφαλή πτήση σας.
Κορδονούρης Παναγιώτης
Διευθυντής του 7ου δημοτικού σχολείου Κηφισιάς
Διευθυντής του 7ου δημοτικού σχολείου Κηφισιάς
